VITESSE BLAAST ZELF NACHTKAARS UIT

Big data en algoritmes beheersen ons leven of proberen het in ieder geval een bepaalde richting in te sturen. Alles is meetbaar, dus weetbaar, maar daarom ook voorspelbaar? Gelukkig is daar altijd nog de belangrijkste bijzaak in het leven: sport. Soms fenomenaal, vaak ook diep triest, maar altijd onvoorspelbaar. Een fascinerend gegeven, waar Vitesse zaterdag helaas ook aan toe moest geven.

Want hoe is het te verklaren dat de ploeg die een week eerder nog aan frisse klantenbinding deed, nu zo ongenadig hard onderuit ging. Tegen hekkensluiter Weidevogels, voor eigen publiek, de laatste zaalwedstrijd thuis, geen spanning meer voor titel of degradatie. Dus gewoon lekker ballen en een goed gevoel richting veld creëren, toch?

Het was allemaal niet aan Vitesse besteed. Eén woord tekent de zaalperiode voor de Barendrechters: grillig. Mooie momenten werden te vaak afgewisseld door tranen trekkend korfbal; de Barendrechters onwaardig.

Thuisvoordeel is een begrip dat Vitesse deze indoorperiode niet kent. Vooral voor eigen publiek valt de ploeg vaak door de mand, wat niet echt bevorderlijk is voor de noodzakelijke klantenbinding. Om dan de laatste thuiswedstrijd als een zelfverkozen nachtkaars uit te blazen, is een trieste constatering; zeker voor een goedgevulde Bongerdhal.

Als jij de bal hebt, kunnen zij niet scoren. Een treffende spreuk van de man die Nederland nu 3 jaar geleden als legende verloor. Helaas draaide Vitesse deze Cruyffiaanse waarheid 90 graden om en het klopte: Weidevogels had veel rebound, dus veel balbezit. Vitesse scoorde niet tot nauwelijks, de tegenstander stond ze wel lekker te raken.

Bij rust was het 6-11. Het zegt genoeg. Vitesse speelde futloos en zocht niet naar de variatie op de dames, die deze competitie vaak zo belangrijk waren. Vlak voor rust werd het ook coach Harro Tamerius te veel. Een zelden geziene woede uitbarsting richting de inderdaad slappe verdediging was eigenlijk het enige wapenfeit voor de pauze.

In het tweede bedrijf leek Vitesse even op te leven en kwam snel op 8-11. Maar ook nu leidde aanvallend onvermogen en verdedigende fletsheid tot een kopie van de eerste helft. Het moet gezegd, Vitesse had een zelden geziene pech met afronden. Maar goed, geluk dwing je op goede dagen af en laat je op zwarte zaterdag in de steek. Dat is dan wel weer een ongeschreven wetmatigheid in de sport.

Zo ook deze zaterdagavond, waarop Vitesse simpelweg verdiend verloor en het lontje tenslotte zelf uitblies.

Einde oefening, streep eronder, nog een potje uit en dan alles op de veldcompetitie waar de titel een meer dan serieuze optie is.